Ik was 16, stond in de plaatselijke bibliotheek en vergat de wereld om me heen. In m’n handen had ik een dik psychologieboek. Ik kon niet meer stoppen met lezen, zó sterk werd ik gegrepen door wat ik las!
Opgewonden fietste ik naar huis. Ik wist het! Eíndelijk wist ik wat ik zou gaan studeren! Psychologie!
Twee dagen later. Een groot artikel in de krant: “Groot banentekort onder psychologen!”. Het was overduidelijk. Dit was geen veilige keuze! Ik wilde toch niet eindigen als werkloze?!
Ik veegde m’n droom van tafel. Zoals ik dat nog vele malen vaker zou doen.
Ik werd een serie-hart-negeerder. En reken maar dat ik de jaren erna regelmatig signalen kreeg vanuit m’n hart!
Het steekje als ik hoorde dat iemand anders wél psychologie ging studeren.
De open dag psychologie waar ik was, omdat uitgerekend m’n toenmalige vriend psychologie wilde studeren. Waar het voelde als thuiskomen – maar hee: ik was hier voor hém, toch niet voor mezelf?
De frustratie als ik vacatures bekeek waar ik laaiend enthousiast van werd, maar waar psychologie steeds weer een vereiste was…
Al die signalen duwde ik van me af. En ik ben niet de enige die daar goed in was!
We maken vooral ‘verstandige’ en praktische keuzes
Maar dat leidt op de lange termijn vaak wel tot een bore-out gevoel. Want hoe kun je plezier en voldoening in leven & werk hebben, als je jouw passies min of meer ‘uitzet’? Toch is het blijkbaar verleidelijk om over de eigen verlangens heen te stappen. Hoe komt dat?
Praktische redenen kunnen een rol spelen – heel vaak zelfs. En meestal heeft dat te maken met tijd, geld of het inbouwen van zekerheid. Maar ook verwachtingen van anderen kunnen grote invloed hebben. Of: geen geloof in eigen kunnen. En wat dacht je van angsten? Oef, wat spelen die vaak onbewust een rol…
Maar misschien wel het belangrijkst: érgens is de overtuiging ontstaan dat verlangens er niet zijn om naar te luisteren. Dat we ze niet serieus hoeven te nemen. Of dat het niet realistisch is daarnaar te luisteren…
Dat het ánders zou kunnen zijn, leren we nergens – ook niet op school. Je hebt puur geluk, als je ofwel zelf zó temperamentvol bent dat je niet om je verlangens heen kunt, óf in je leven godzijdank vaak genoeg gehoord hebt dat je gerust je hart mag volgen. Sterker nog: dat je verlangens de richtingaanwijzers in je leven zijn!
Niet naar je verlangens luisteren is ongelooflijk zonde
Die kriebels die je voelt bij bepaalde dingen, de fascinatie voor bepaalde onderwerpen, de momenten dat je ontroerd bent – die zijn er toch allemaal niet om wég te stoppen?! Het kán gewoon niet zo zijn dat jij en ik onze passies en verlangens voor niets hebben gekregen.
Zelf heb ik het na het bewuste bieb-moment nog 16 jaar volgehouden om m’n hart te negeren. Ik was 32 – dubbel zo oud! – toen ik het mezelf na 2 afgeronde andere studies éindelijk toestond om psychologie te gaan studeren.
Ik zal je de andere verlangens die ik door de jaren heen heb genegeerd besparen. Maar ik kan je zeggen: toen ik mezelf enkele jaren terug dwong om eindelijk stil te staan bij wat ik écht wilde met m’n leven, kwamen alle verlangens en passies die ik in mijn jeugd al voelde, stuk voor stuk opnieuw omhoog.
Diepe verlangens zijn niet de kop in te drukken
Het had me een lange omweg en een hoop frustratie bespaard, als ik destijds meteen naar m’n hart had geluisterd. En toch is er een lichtpunt.
De mooiste missies komen voort uit de eigen pijn en ervaringen. En ik kan er niet omheen: het deed pijn te beseffen dat ik zoveel interesses en passies van mezelf lange tijd de kop in heb gedrukt. De bore-out die ik na m’n dertigste als gevolg kreeg, maakte me boos op mezelf: hoe had ik dit kunnen laten gebeuren?!
Maar diezelfde pijn was mooi wél de stimulans om grondig te onderzoeken waarom naar je hart luisteren zo’n uitdaging is. En om eigenhandig uit te vogelen hoe je dit ondanks de uitdagingen stap voor stap kunt leren. In een maatschappij waar dat gerust een uitdaging genoemd mag worden…
Het 16 jarige meisje dat in de ban was van psychologie en persoonlijke groei kwam weer omhoog. Ik had het destijds goed gevoeld: híer ligt mijn hart en mijn missie!
Had ik me zo gepassioneerd in persoonlijke groei verdiept, als ik deze lange weg niet had doorlopen? Ik denk het niet. ‘Misschien heeft het zo moeten zijn’ vind ik altijd een dooddoener. Maar in dit geval maak ik graag een uitzondering 😉
Hoe goed ben jij in het volgen van je dromen en verlangens? Weet je überhaupt welke richting je op wilt?
Recent Comments